حدیث مهدوی4
#توقیع_مهدوی
#نرم_افزار_جامع_مهدویت
نسخهی آن مکتوب این است که به عینه نوشته می شود:
مسائل محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری
بسم الله الرحمن الرحیم
خداوند عمر مبارکت را طولانی گرداند و دوام عزت و تأییدات و سعادت و سلامتی حضرتت را افزون کند و نعمتهای خود را بر وجود اقدست افزایش دهد و احسان و مواهب و فضل خود را نسبت به شخص شخیصت نماید و مرا در هر پیش آمد سویی، فدای وجود مقدس تو گرداند و پیش از آن حضرت بمیراند، مردم اشتیاق دارند که به درجاتی برسند، من میدانم که هر کس را شما بپذیرید قابلیت دارد و آنکس را که از خود دور کنید فرومایه است. بدبخت کسی که رانده شما باشد. من به خدا پناه می برم که رانده درگاه وجود مبارکت باشم.
خداوند حضرتت را مؤید بدارد. جماعتی از شهر ما هستند که همه در معروفیت و شخصیت با هم برابرند و هر کس مقام و موقعیت خود را لازم میشمارد. توقیع حضرتت چندی پیش به جمعی از اینان رسید که به آنها امر فرموده بودید به «ص» کمک کنند، در آن توقیع نام علی بن محمد بن حسین بن مالک معروف به «مالک بادوله» که داماد «ص» رحمة الله علیهم است میان اسامی آنها نبود و او از این حیث اندوهگین شده و از من خواسته که مراتب اندوه او را به عرض مقدست برسانم که اگر حذف نامش بواسطهی گناهی بوده که از وی سرزده، بداند تا از آن گناه توبه کند و اگر جز آن بوده با اعلام آن، موجبات تسکین خاطرش را ان شاء الله فراهم آوری.
جواب به ابوجعفر حمیری :
این توقیع درجواب عریضهی حمیری از ناحیهی مقدسه صادر گشت: «ما جواب کسانی را دادیم که با ما مکاتبه نموده بودند».
مولف: حاصل جواب حضرت این است که این عده که نامهای آنها در توقیع برده شده، نامه به من نوشته و سؤالاتی نموده بودند و من هم با ذکر اسامی آنها جواب دادم ولی علی بن محمد در میان آنها با من مکاتبه نکرده بود لذا من هم نام او را نبردم و این دلیل بر تقصیر و گناه او نیست.
منبع:
بحارالانوار علامه مجلسی، ج53، ص 151ـ170.
همان، ج99، ص81، ح1.